Yenildim, bazen yanıldım ama yıkılmadım. Ve ben üzüldüm çoğu kez. Ağladım. Her yüzüme güleni dost bildim. Hüzünleri içime attım hep, mutluyum diye kendimi aldattım. Gün oldu hüzün bulutu sardı etrafımı, gün oldu sonbaharı yaşadı gönlüm ; Kuruyan yapraklar gibi savruldu hayatımdan sevdiklerim. Gün oldu ayrılığı yaşadım ve can dediklerimin canımı acıttığı zamanlar oldu. Sitem etmedim, kendi iç dünyamda matemimi tuttum hep. Yine de hayattaydım herşeye rağmen ve herşeye rağmen ayakta kalmalıydım...